In de diepste kern van mijn zijn, daar waar mijn ziel fluistert, begint alles met een fundamentele waarheid: de noodzaak om te accepteren wie ik ben. Het is een constante beweging, het omarmen van elke laag, elke schaduw en elk licht dat mij maakt tot wie ik ben, net zoals de bast van een oude boom die elke groeiring en elk litteken omhelst. Vanuit diezelfde diepe verankering in mijn eigen zijn, ontvouwt mijn vermogen tot verbinding zich als vanzelf naar de ander, om hen te omhelzen in hun volledige, authentieke pracht. Want net als de bomen in een bos, zijn we samen, verbonden door de ongeziene energieën om ons heen. Dit proces vraagt geduld, precies zoals de boom die rustig de cycli van elke lente en herfst doorstaat.
Het leven brengt onvermijdelijk zijn stormen met zich mee, en net als die oude boom die buigt onder de wind maar niet breekt, leer ik de ongelijkheden onder ogen te zien. Zowel in mezelf als in de wereld om me heen zijn ze aanwezig. Maar juist daarin ligt de uitnodiging om mijn eigen schaduw te erkennen, die donkere kant die soms ongemakkelijk voelt. Het is als de schaduwzijde van de boom, die net zozeer deel is van zijn bestaan als de zonzijde die baadt in het licht. De schaduw is geen vijand die bestreden moet worden, eerder een essentieel deel van mijn verhaal, een voedingsbodem zelfs. Door de schaduw een plek te geven, verliest de schaduw haar macht en wordt ze een bron van dieper begrip. Pas dan kan ik loslaten wat mij niet langer dient, net zoals de dorre takken die geen vrucht meer dragen. Dat is geen verlies, maar een daad van innerlijke kracht, een noodzakelijke snoeibeurt die ruimte creëert voor vitale nieuwe groei.
Mijn hart verlangt naar oprechte verbindingen met de mensen om me heen, naar banden die puur en diep aanvoelen. En om die verbindingen te voeden, omarm ik positiviteit. Niet als een naïeve ontkenning van de realiteit, maar als de zon die met haar stralen door het dichte bladerdak breekt, die het goede belicht en de nodige energie geeft om te bloeien. Soms echter, als de wind te hard waait en de bladeren te veel ruisen, weet ik instinctief dat het moment daar is om me terug te trekken. Net als de boom die zich terugtrekt in zijn eigen kern, zoek ik de stilte op; mijn eigen plek waar ik mijn energie kan beschermen en niet die van anderen absorbeer. Daar, in die diepe, innerlijke rust, omarm ik mijn diepste ik en vind ik mijn ware ankerpunt, mijn stevige stam die bestand is tegen elke windvlaag.
Ik voel een diepgaande behoefte om me te zetten en te aarden zoals die oude bomen. Zij staan daar al generaties, vol verhalen, net zoals ik mijn eigen verhaal met me meedraag. Hun verleden reikt veel verder dan wat wij nu zien, en hun majestueuze aanwezigheid is zelfs van verre zichtbaar in het landschap. In elke vezel van die bomen schuilt een leven dat, als het kon spreken, ons zoveel zou kunnen leren over veerkracht, over het doorstaan van talloze seizoenen. Het is alsof de wijze uil, die verscholen in hun takken schuilt, ons zachtjes toefluistert, met een haiku vol oeroude wijsheid:
Deze diepe verbinding met de oeroude wijsheid van de natuur, en de acceptatie van de aarde als mijn fundament, brengt me onmetelijke rust en aarding.
En in deze voortdurende zoektocht naar heelheid, naar het diepst doorleefde leven, vind ik mijn weg ook in Reiki en meditatie. Deze praktijken zijn als de voedingsstoffen voor mijn ziel, de rituelen die me helpen te verdiepen, mijn energie te balanceren en innerlijke vrede te vinden. Uiteindelijk is mijn grootste verlangen simpel en diepgaand tegelijk: ik wil mijn leven léven. Niet slechts bestaan, maar elke ademteug, elke ervaring, met mijn hele zijn omarmen en er voluit in staan, als een oude boom die fier en vol leven in het landschap staat, de wind voelend en daarmee meedeinend.
Oude boom staat sterk
Wortels diep, verhalen oud
Leven in haar kern