Hier in de stilte van mijn eigen ruimte, waar de muren fluisteren en de schaduwen dansen. Hier, in deze veilige cocon, durf ik hem tevoorschijn te laten komen: mijn innerlijke kind. Hij is een wervelwind van speelsheid, een kakofonie van grappige stemmetjes, een bron van onbedwingbare lach. Als hij er is, verdwijnt elke vorm van falen, angst of perfectionisme. Dan ben ik even helemaal los van de ketenen van de volwassenheid, van de verwachtingen die de wereld op mijn schouders legt.
En toch… er is die diepe onzekerheid. Zodra ik de deur uitga, zodra ik me begeef in het gezelschap van anderen, schuif ik hem terug, diep in de schaduwen van mijn ziel. Ik verstop hem, als een kostbare schat die ik niemand durf te tonen. Het is een paradox, want juist dit deel van mij is de grappige, de leuke ik. Hij laat me out of the box denken, mijn creativiteit stroomt dan vrijelijk, en hij is de onbetwiste koning van de woordspelingen. Met hem voel ik me in balans, alsof alle puzzelstukjes van mijn bestaan perfect in elkaar passen. Maar die balans is fragiel, enkel aanwezig als hij zich veilig voelt.
Hij is degene die het leven breekt, die de strakke lijnen van de realiteit verzacht en de fantasie de vrije loop laat. Hij is kwetsbaar, ja, als een tere vlinder die net uit zijn cocon is gekropen. En precies die kwetsbaarheid maakt hem zo puur. Hij maakt gesprekken lichter, laat me ontspannen en breekt de spanning met een onverwachte opmerking. Maar diep vanbinnen heeft hij, net als elk kind, liefde, erkenning en vrijheid nodig.
En daar zit de kern van mijn strijd: mijn grootste angst is hem te verliezen als ik hem loslaat in de vrije wereld. Het voelt alsof ik mijn kostbaarste bezit in de wind gooi, zonder controle over waar hij zal landen. Toch weet ik, diep vanbinnen, dat ik hem die vrijheid moet geven. Het is essentieel voor zijn eigen ontwikkeling, voor het vertrouwen dat hij moet opbouwen in zichzelf en in de wereld om hem heen. Ik moet durven kijken hoe anderen reageren, hem aanschouwen in hun blikken, en zien of ze hem omarmen zoals ik dat nu doe. Het is een sprong in het diepe, een daad van moed die niet alleen voor hem, maar ook voor mijzelf nodig is.
Het is pas recent dat ik hem echt leerde kennen. Jarenlang was hij verwaarloosd, een stille echo op de achtergrond van mijn drukke bestaan. Hij verdiende die verwaarlozing niet. Nu besef ik dat ik voor hem moet zorgen, hem moet koesteren. Ik moet hem danken voor alles wat hij voor mij doet, want zonder hem zou mijn leven saai zijn, een monochrome tekening zonder kleur. Hij is niet zomaar een kind; hij is mijn kind-zijn, de zuiverste expressie van wie ik ben en mag zijn. Hij is het anker dat mijn leven in balans houdt, de vonk die de duisternis verdrijft. En ik mag van hem houden. Ik mag er trots op zijn. Het is tijd dat de wereld hem ook leert kennen, en dat hij een volwaardig deel wordt van mijn dagelijkse ik, gedragen door liefde en gedoopt in vrijheid.
Kind lacht in mijn ziel
Vrees het los te laten gaan
Vrijheid maakt ons één