Gevoel is voor mij altijd al een gevoelig punt geweest.
Vanaf mijn jeugdjaren heb ik ervaren mij anders te voelen dan de anderen om mij heen. Die diepgang, die intensiteit waarmee ik de wereld in mij opnam, leek vaak niet te rijmen met de luchtigheid om me heen. Daardoor voelde ik mij alleen, een vreemde die er niet bij hoorde, alsof ik een taal sprak die niemand anders verstond. Ik paste niet in mijn familie en voelde mij niet thuis; de onzichtbare draden van verbinding ontbraken, en de leegte die dat achterliet, was voelbaar. Eigenlijk heb ik mij nooit écht thuis gevoeld, nooit echt geworteld, totdat ik een plek voor mijzelf had die mij omarmde, mij accepteerde en mij het gevoel van thuis gaf, een fundament waar ik eindelijk kon ademen en zijn wie ik werkelijk ben.
Op school was ik niet ‘aanwezig’; mijn geest dwaalde vaak af naar werelden die verder reikten dan de klaslokalen. Ik leefde in mijn eigen wereld, buiten die van de anderen, een universum van gedachten en observaties dat me zowel beschermde als isoleerde. School ging met de groep mee, een gestroomlijnd proces, en als dat niet lukt, val je af dan pas je niet in het systeem, word je als een afwijking gezien. Dat gevoel van ‘er niet bij horen’ sneed diep, alsof mijn unieke manier van denken en voelen een obstakel was in plaats van een geschenk. Terwijl je juist zo’n mooie inbreng kunt geven in hoe jij de wereld beleeft en ernaar kijkt, met een perspectief dat de standaard kan verrijken en verdiepen. Er is toch geen goed of fout? Het is juist mooi dat iedereen anders naar iets kan kijken en iets anders ervaart, want daarin schuilt de ware rijkdom van het menselijk bestaan. Ik heb mijn gevoel jarenlang genegeerd, het weggestopt in een vergeten hoek van mijn ziel, omdat het niet paste in de groep. Ik dacht dat het aan mij lag dat ik anders was, dat ik niet goed genoeg was en afweek van de standaard, een stille overtuiging die mijn dagen kleurde met onzekerheid.
Hierdoor ben ik op latere leeftijd vastgelopen; de jaren van onderdrukking eisten hun tol. Mijn lichaam kon de gevoelens niet langer negeren; het schreeuwde om aandacht, om erkenning van alles wat ik zo lang had weggestopt. Ik ben ‘uitgevallen’ mijn reserves waren uitgeput, de muur die ik om mezelf heen had gebouwd, stortte in. Dit gebeurde omdat ik, in plaats van aan mijzelf te werken en mijn innerlijke landschap te verkennen, alles mijn hele leven heb onderdrukt. Dit uitte zich in pijn, een diepe, doordringende pijn die zowel fysiek als emotioneel was, het ultieme signaal van mijn lichaam dat ik zo niet door kon gaan, dat er iets fundamenteels moest veranderen. Al voelde ik dit al mijn gehele leven, die stille onrust, die onbestemde leegte, die nu met volle kracht naar de oppervlakte kwam.
Waarom durfde ik nooit mijzelf te zijn, mijn gevoelens te uiten en eigen keuzes te maken, in plaats van geleefd te worden door hoe de wind waait, stuurloos en altijd zoekend naar bevestiging van buitenaf? Die vraag heeft me lang achtervolgd, en de stilte rondom de antwoorden werd steeds oorverdovender, totdat de noodzaak om te luisteren naar mijn eigen innerlijke stem niet langer te negeren was. Het was alsof een diep weten in mij ontwaakte, een zacht gefluister dat me wees op het feit dat de ware antwoorden en de kracht tot verandering altijd al in mijzelf besloten lagen. Nu ben ik de baas over mijn leven en leef ik op mijn manier, een pad dat ik zelf uitstippel met elke stap, met elke ademhaling. Niet zoals de ander het zou willen, maar authentiek en trouw aan mijn eigen innerlijke kompas. Mijn keuzes zijn ‘imperfecties’ die ik onder ogen zie, want ik heb geleerd dat perfectie niet bestaat en dat ware schoonheid schuilt in de rauwe echtheid van het leven. Niet alles is wat het is; de werkelijkheid is meerlaags en complex, en ik omarm die diepte nu. Het is mijn ervaring, mijn gevoel, mijn leven perfect of imperfect, het is precies zoals het moet zijn in zijn volle glorie en kwetsbaarheid. Het is nog nooit zo mooi geweest, want ik ervaar nu een rijkdom aan leven die ik voorheen niet kende. Met zoveel gevoel, zoveel liefdevolle momenten en inzichten, die als lichtpunten op mijn pad verschijnen en me steeds verder leiden. Mijn gevoel is mijn gevoel, mijn innerlijke waarheid, en ik mag dat beleven zoals ik dat wil. Ik mag dat uiten en beleven, en dat is de grootste vrijheid en zelfliefde voor mijzelf die ik ooit heb gekend.
Jarenlang verborgen
Lichaam sprak, ik luister nu
Zelfliefde ontwaakt