Een energie in mij, niet altijd stormachtig voelbaar, maar wel altijd diepgaand en fundamenteel aanwezig. Ze sluimert diep vanbinnen, soms als een zacht gloeiende waakvlam die geruststellend warmte afgeeft, dan weer als een krachtige, innerlijke waakvlam die klaar is om zich te ontvouwen zodra het moment rijp is. Dit is een diepgewortelde, tijdloze kracht die de absolute kern van mijn wezen vormt, een innerlijk kompas dat de weg wijst naar mijn volledige potentieel. Het is een constante en geruststellende herinnering aan mijn eigen unieke frequentie, mijn ware aard. Vanuit deze onzichtbare bron ontspringt een onwankelbaar zelfvertrouwen dat me staande houdt, een diepe, omhullende zelfliefde die me koestert, en een onstuitbaar verlangen naar innerlijke groei dat me voortstuwt. Het tart elke poging tot volledige verklaring in woorden, het is een weten voorbij het verstand, maar desondanks schenkt het een overweldigend gevoel van diepe vrede, een sprankelende blijdschap die door mijn aderen stroomt, en een onuitputtelijke levensenergie die me voedt. Het is als een stille innerlijke zon die altijd schijnt, ongeacht de wolken die af en toe voorbijtrekken in het bewuste landschap van mijn gedachten.
Wat mij keer op keer verwondert, en steeds weer ontroert, is de intuïtieve wijze waarop anderen om mij heen deze energie oppikken. Zonder woorden, zonder expliciete uitleg of enige poging van mijn kant, voelen ze mijn aanwezigheid en de unieke vibratie die ik uitzend. Het is niet iets wat ik probeer te forceren of te manipuleren, maar een natuurlijke resonantie, een onzichtbare afstemming die de verbinding tussen mijn innerlijke wereld en de uiterlijke werkelijkheid bevestigt. Het voelt als zinvolle, onverwachte verbindingen die mijn pad verlichten. Deze wederzijdse herkenning is een kostbare gave; het is de meest pure bevestiging dat ik met beide voeten stevig in het hier en nu leef, verankerd in het huidige moment. Ik word gezien, niet om wat ik doe of bezit, niet om prestaties of uiterlijk vertoon, maar om wie ik fundamenteel en authentiek ben. Dit diepe besef geeft mij de geruststelling dat ik op de juiste weg ben, een pad dat steeds meer samenvalt met mijn ware essentie, vrij van externe verwachtingen, een voortdurende reis naar mijn meest complete zelf.
Natuurlijk, deze energie, dit diepe innerlijke weten, draagt nog steeds een zekere kwetsbaarheid met zich mee. Momenten van twijfel of onzekerheid kunnen als zachte mistflarden over het landschap van mijn ziel sluipen, pogend om de helderheid te vertroebelen. Maar die kwetsbaarheid maakt niet uit, want ik heb geleerd haar te omarmen als een essentieel deel van wie ik ben – net zozeer als mijn kracht en mijn vreugde. Ze is geen zwakte, geen defect, maar juist een poort naar diepere empathie en een nog grotere authenticiteit in mijn verbindingen met anderen en met mezelf. Door deze minder belichte kanten van mijzelf te accepteren, word ik heel. Ik weet nu dat zij mijn heelheid en kracht niet ondermijnt of vermindert, maar deze juist verdiept en versterkt, net zoals een rivier sterker wordt van de obstakels die zij omzeilt. Het besef dat deze energie, in al haar puurheid en met al haar menselijke kwetsbaarheid, eenvoudigweg aanwezig is – dát is voor mij de ultieme volkomenheid. Het is meer dan genoeg; het is de onzichtbare basis voor alles wat komt en de diepe, blijvende vrede die ik in mij draag, elke dag opnieuw.
Kracht woont diep vanbinnen
Kwetsbaar, maar heelheid bloeit
Vrede is genoeg