Een mooie dag om naar de zee te fietsen. De tocht gaat door de duinen, waar het golvende landschap wordt afgewisseld met bossen en open duinlandschappen. Iedereen die je tegenkomt – man, vrouw, oud of jong – geniet zichtbaar van de rijke natuur. Flink trappen tegen de duinen op, om je daarna rollend naar beneden te laten gaan. Wat een prachtige plekken; de vogels en de Schotse Hooglanders lopen vrij door het landschap. Nu staan ze rustig op het fietspad met hun grote horens, genietend van de zomerzon, en laten mij voorbijgaan. Even verderop fiets ik langs een meertje met talloze vogels en een mooie plantenvariatie. Mijn eindbestemming komt in zicht. Nog een paar duinen op en af, dan ben ik er. Ik vind nog net een vrijgekomen plekje voor mijn fiets. Nog één minuut en ik voel een fijne bries, een verkoelende luchtstroom die mijn huid doet afkoelen. Wat ik nu zie, is de zee in al zijn pracht: uitgestrekt en levendig.
Vanaf de top van het duin heb ik een prachtig panorama over het strand en de zee. Daar wil ik heen, naar de waterlijn om door het verkoelende zoute zeewater te lopen. Ik daal het duin af door het milde zand en loop langs een bord met de duidelijke boodschap: honden zijn op het strand verboden van 15 mei t/m 15 september. Het is niet dat ik honden niet leuk vind, integendeel, maar juist nu verwacht ik de rust die de natuur en het verbod op het bord beloven. Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Met die gedachte loop ik tussen de mensen door die op hun handdoek liggen te bruinen in de late middagzon. Nu de schoenen uit en de voeten in het water. Het voelt even koud, maar daarna zo lekker fijn. Maar mijn wens wordt snel verstoord door honden, heel veel honden op het strand en in de zee. Het lijkt wel of iedereen één hond of zelfs meerdere mee heeft, en ze lopen allemaal los. Ik moet de honden ontwijken, maar ook de achtergebleven hondenpoep die niet door de baasjes wordt opgeruimd. Mijn wandeling was niet rustig, maar gaf juist onrust. Ik loop nog even door en ga dan terug naar mijn fiets.
Weg van de teleurstelling. De onrust van het strand zakt langzaam uit mijn lijf. Ik zie de rustige weg voor me, de mooie route door het duinlandschap, nu genietend van de andere kant dan op de heenweg. De wandeling was niet wat ik hoopte, maar nu fiets ik terug naar de plek waar de echte ‘Mindful Momenten’ beginnen. Waar ik de chaos van de dag kan loslaten en weer rust kan vinden. Het is weer fijn om thuis te zijn.
Duinen, zon en zee.
Honden brengen onrust.
Thuis keert rust terug.