Hier zit ik bij de vijver, met de fontein in het midden. Een eilandje met bomen en struiken. De mooie oude gebouwen aan de vijver worden gerestaureerd; iets dat jaren duurt. De zon schijnt op mijn huid, en gedachten van een WhatsApp-bericht houden mij bezig. Mijn laatste verhalen zijn goed, maar minder persoonlijk, en dat klopt: het waren mijn waarnemingen, zoals ik die beleefde. En ze heeft gelijk, want mijn verhalen komen vanuit mij. Ik ben een gevoelig persoon die zich door schrijven kan uiten. Woorden zijn mijn kracht, waar ik werelden van maak vanuit mijn hart en ziel, tezamen met mijn gevoel, kennis en fantasie. De juiste input slechts één zin in een berichtje kan zoveel verheldering geven. Dit is precies wat mij aan het schrijven heeft gebracht: het opschrijven van mijn gevoel en belevingen. Ik geniet van de zon en de vlagen die op de kop van de vijver proberen de wind te vangen.
Mijn gedachten zijn nu volop aan het werk. Iemand die dit opmerkt, kent mij goed. Diegene weet waar mijn schrijfkracht in zit, wat ik wil en wat maakt dat mijn bestaan anders is. Ik schrik; een Chinese man staat naast me en kijkt naar mijn tekst. Hij geeft mij een compliment dat het mooi is, en wat doe ik? Ik wuif het af alsof het niets is. De man lacht en loopt weg. In mijn gedachten ben ik eigenlijk best wel trots; dat voel ik diep van binnen. Twee complimenten vlak na elkaar, dat is geen toeval; dat is iets wat mij verteld moet worden. Want ja, de opmerking in het berichtje was ook een compliment naar mijn schrijven vanuit mijn authenticiteit. Ja, trots mag ik ook wel zijn op mijzelf. Dat is de zelfliefde naar mij toe. De positieve groei die ik doormaak. Zittende hier op het bankje heeft mij veel gebracht. Iets wat ik op geen enkel moment had durven verwachten. Zo zie je maar weer dat het onverwachte juist het leven zo mooi kan maken.
De vijver zo mooi
Onverwachte momenten
Geven leven kleur