Er was eens, lang geleden, een kameleon diep in het betoverde woud. Deze kameleon was echter anders dan de anderen. Hij bezat vele talenten: een diepe intuïtie, een zachte ziel en een scherp oog voor de schoonheid van het woud. Maar hij was zich hier zelf niet van bewust. Hij voelde zich een buitenstaander, onzichtbaar en onbegrepen. Uit angst om afgewezen te worden, verborg hij zich achter een masker, een pantser van aanpassing. Dit masker gaf hem een vals gevoel van veiligheid, het beloofde hem dat hij zich nooit meer alleen zou voelen. Maar het zorgde er ook voor dat hij zichzelf steeds meer verloor.
Jarenlang leefde hij als een schaduw. Hij paste zijn kleur aan elke achtergrond aan, vervaagde in de menigte op school, en voelde zich thuis noch bij zijn familie, noch bij zijn collega’s. Hij was overal, maar nergens tegelijk. De wereld beleefde hij als een toneelstuk, maar hijzelf speelde nooit een rol, hij keek slechts toe, verborgen achter het masker dat hem veilig hield. Het was een pijnlijk en eenzaam bestaan, vol van onvervulde verlangens.
Totdat zijn lichaam op een dag begon te protesteren. De pijn in zijn ziel manifesteerde zich in zijn lijf en schreeuwde het uit: “Tot hier en niet verder! Dit is niet wie je bent, dit is niet jouw bestemming!” Het masker voelde plotseling als een zware last, een verstikkend omhulsel.
De kameleon besefte dat hij vastliep en dat er verandering moest komen. Met hernieuwde moed besloot hij op zoek te gaan naar zijn ware identiteit. De reis was lang en zwaar, vol met gevaren en verleidingen om terug te vallen in oude patronen. Maar de kameleon gaf niet op.
Op zijn pad zocht hij momenten van diepe bezinning op en spiegelde hij zichzelf aan zijn verleden, om te begrijpen wie hij was geworden en waarom. Onderweg ontmoette hij ook nieuwe vrienden, gelijkgestemde zielen, die hem begrepen en hem diep konden raken. Zij hielpen hem te groeien en lieten hem zien dat hij gezien en gewenst was.
Uiteindelijk, na vele jaren van zoeken, bereikte de kameleon een diepe, donkere grot. In het midden stond een oude wijze uil. De uil vertelde de kameleon dat de ware identiteit niet gevonden kan worden in de buitenwereld, maar alleen in het hart en de ziel. Met deze woorden daalde de kameleon af in zijn eigen innerlijke wereld. Hij mediteerde diep en lang, en liet alle lagen van zijn masker en zijn verleden één voor één los. Daar, in de diepste kern van zijn ziel, vond hij zijn ware zelf. Hij liet zijn masker vallen en omarmde zijn ware, stralende kleuren.
De kameleon keerde terug naar het betoverde woud, niet langer een vreemde, maar een heerser over zijn eigen koninkrijk. Daar, in het betoverde woud, vond hij ook de liefde weer, waardoor zijn hart zich opende voor de schoonheid van het leven. Hij had zijn ware zelf gevonden en regeerde met wijsheid en compassie over zijn eigen leven. Hoewel hij nu heerser was, bleef hij groeien en leren, want hij wist dat herstel een oneindig proces is. Hij bleef eraan werken om nog beter te worden en hielp anderen om ook zichzelf te vinden.
Verborgen bestaan
Pijn schreeuwt, het masker barst
Nieuwe weg begint