Mijn trauma’s, mijn schaduwen van het verleden, voelen diep. Ze vertellen me hoe ver ik ben gegaan, onbewust en ongewild. Maar wel te ver. Een rugzak die zwaar aanvoelt, maar nu ook steeds lichter gaat worden, omdat ik mijn schaduwen aankijk, ze accepteer en ze opzij zet. Ze mogen er zijn, maar mogen me niet meer belasten of mijn ontwikkeling tegenhouden.
Het verleden heeft me gevormd in wie ik nu ben en hoe ik in de maatschappij functioneer. Is het fout? Nee, zeker niet; het is wie ik ben met mijn schaduwen. Nu schijn ik mijn licht op mijn schaduwen; ze zijn er nog, maar laten zich nu minder zien. Af en toe komen ze terug om me te herinneren aan waar ik vandaan kom. Het laat mij zien hoe ik ben gegroeid en vertrouwen heb gekregen door mijn schaduwen aan te kijken.
Ik voel de pijn uit het verleden, maar daardoor geniet ik meer van het heden. De toekomst zie ik weer: het geluk, het verdriet. De regen, maar meer de zon. Pijn doet zeer, het verleden doet pijn. De pijn is bijna controleerbaar, het heden vol met mooie, gekozen momenten.
Het gevoel te hebben gevonden wat me inspireert, wat mij mijn kracht geeft. Het schrijven van deze teksten en die te kunnen delen, zodat een ander er herkenning in kan vinden. Het vertellen dat je er niet alleen voor staat. Groeien is het omarmen van je schaduw, hem aan te kijken en samen vooruit te gaan.
Ik kijk vooruit naar het licht met mijn schaduw achter mij, in de schaduw van mijn silhouet. Hij is er alleen minder zichtbaar.
Oude schaduw
Licht breekt door, de pijn vergaat
Nieuwe kracht ontwaakt