Je hebt van die dagen dat je verlangt naar stilte. Niet de stilte om je heen, maar die van binnen. Even weg van de onrust, de stress in je lijf en de stroom van gedachten die altijd doorgaat. Die stilte die vind ik in de natuur, thuis, mijn vertrouwde plek of in meditatie. De meditatie geeft mij de stilte, de rust en innerlijke groei. Eerst even alles door je laten gaan en dan naar binnen, voelen wat er in je opkomt. De ene keer duurt het een kwartier, de andere keer kan het ook wel twee uur zijn. Het maakt niet uit hoelang als je maar even de rust kan ervaren. Het maakt je helder, inspireert en maakt dat je weer in het hier en nu komt.
Ik vind die innerlijke stilte altijd zo fijn, maar juist wanneer ik haar het meest nodig heb, blijkt de weg ernaartoe een pad vol weerstand. Het is alsof mijn ziel zich dan vastklampt aan de chaos; de onrust diep in mijn lijf woelt en schreeuwt om gehoord te worden, en deze moet er eerst uit. Dan hoef ik niets anders dan te ademen, te voelen, en de storm te laten passeren, zodat ik alleen kan zijn, mijn ding kan doen, of gewoon helemaal niets. Alles is goed zolang ik maar voor mezelf kies.
Die stilte, dat moment, is voor mij zelf. De zorg die ik verdien, die ik nodig heb. Het is de liefde naar mij zelf. Want alleen vanuit die diepe, hernieuwde kern kan ik weer voluit leven, met meer compassie voor mezelf en een open hart naar de wereld om me heen.
Innerlijke rust
Stormen razen stil voorbij
Kies puur voor jezelf