In de serene stilte van mijn meditatie, zo diep als het wateroppervlak van een oud meer dat mijn ogen weerspiegelt, heb ik een fundamentele waarheid gezien. Het was een helder besef dat ik mijzelf de onvoorwaardelijke toestemming moet geven om mijn gedachten, die als ongetemde stromen door mijn bewustzijn bewegen, vrijelijk naar buiten te laten vloeien. Elk van die gedachten, hoe vluchtig of chaotisch ze soms ook lijken, draagt een inherente reden in zich, een diepere betekenis. Het zijn mijn eigen zielsflarden die zich manifesteren, altijd goed bedoeld, zelfs wanneer hun uitingen in de buitenwereld pijnlijk of onbegrepen voelen.
Vaak, te vaak nog, weet ik niet direct de volledige boodschap te ontcijferen die in deze innerlijke bewegingen verborgen ligt. Het is iets dat in mijn gedachten verschijnt, zonder dat ik weet waar het vandaan komt, en het is iets dat ik dan móet delen, omdat het daarna vervliegt uit mijn bewustzijn. Het is een moment van puur weten, een inzicht dat zich even manifesteert. Maar wat ik met absolute zekerheid weet, diep van binnenuit, is dat er altijd een reden is voor hun bestaan. Deze gedachten zijn geen toevallige ruis, maar essentiële componenten van mijn zijn.
Mijn diepste verlangen is om simpelweg te ‘zijn’ en volledig te kunnen ‘zijn’ wie ik ben, zonder de behoefte aan enige vorm van zelfverheerlijking of uiterlijke validatie. Het gaat niet om schitteren voor de buitenwereld, maar om het omarmen van mijn eigen innerlijke licht. Ik heb een bewuste keuze gemaakt voor mezelf, een keuze die voortkomt uit een diepgewortelde en groeiende liefde voor wie ik werkelijk ben. Ik voel die hoop opwellen, een zachte golf die me bevestigt: ik mag er zijn, precies zoals ik ben, met al mijn imperfecties en unieke kwaliteiten.
En vanuit die ruimte van acceptatie en liefde wil ik delen. Wat ik te zeggen heb, komt voort uit de diepte van mijn hart en de essentie van mijn ziel, altijd met de puurste en beste intentie. Ik heb ontdekt dat de liefde en het geluk, waar ik zo lang naar zocht in de buitenwereld, al die tijd in mijzelf verborgen lagen. Dit is iets wat ik eerlijk kan zeggen dat ik nooit eerder zo intens heb ervaren. Deze ontdekking heeft een diepe rust over me gebracht, een gevoel van onwrikbare verbondenheid met mijn eigen kern. Ik ben niet langer afhankelijk van externe goedkeuring of de aanwezigheid van een ander om compleet te zijn. Nee, ik ben één geworden met mijzelf, de persoon die ik altijd al was, maar nu pas echt leer kennen.
Ook mijn schaduwen, die donkere, onzichtbare delen van mezelf, kijk ik nu recht in de ogen aan. Ik zie hen wel, maar er is nog geen actief gesprek met ze, geen confrontatie in de traditionele zin. Toch is er wel een diep en onwrikbaar weten: ze zijn er, ze behoren tot mij, en ze hebben een plek. Dat besef alleen al is bevrijdend.
Nu, meer dan ooit tevoren, doorgrond ik de diepe waarheid: waarachtig geluk bloeit pas wanneer je de liefde voor jezelf volledig omarmt. Het is het vermogen om jezelf onvoorwaardelijk te accepteren in elke vezel van je wezen. En wanneer die acceptatie er is, voel je de energie van binnen stromen. Het is als een machtige, maar tegelijkertijd vredige rivier van licht, die door je innerlijke landschap stroomt, en een diepe, onuitsprekelijke innerlijke rust achterlaat in haar kielzog. Dit is de stroom van mijn leven, de essentie van mijn ware Zijn.
Gedachten stromen vrij
Innerlijk weten wordt rust
Zelfliefde is mijn pad